Ντιάνα

Ο χρόνος χορεύει
με τ’ όνειρο της γης
αύριο που δε θα ‘μαι
δε θα στο πει κανείς.

Τις κόρες του στέλνει
ο χρόνος την αυγή
με το χωνί των χεριών τους
αρχινά το πρωί.

Στων παραθύρων τα βλέφαρα
σιγομιλάνε, τι λένε
και μας κοιτάνε, τι λένε.

Ο χρόνος χορεύει
με τ’ όνειρο της γης
αύριο που δε θα ‘μαι
δε θα στο πει κανείς.

Θυμάμαι πώς έφευγες
σε κίτρινη σιωπή
ένα κοχύλι κράταγες

κι ένα μικρό κλειδί.

Στης ομίχλης το ξάνοιγμα
μέσα τα έριξες, 
χιόνιζε
και συ 'μάκραινες, χιόνιζε.

Ο χρόνος χορεύει
με τ’ όνειρο της γης
αύριο που δε θα ‘μαι
δε θα στο πει κανείς.